รู้สึกห่วงรูปพวกนั้นจังแฮะ ที่อยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่อลิสจัง ความรู้สึกของอลิสจังมันมัดอยู่กับรูปพวกนั้นที่ไม่รู้อยู่กับใคร
ถ้าไม่มีใครเอารูปอนิเมะมาทำเป็นเครื่องนุ่งห่มสำหรับเด็ก (เสื้อผ้า,น้องลิง,ถุงเท้า,etc)
อลิสจังก็อาจไม่เอาบ้านเกิดตัวเองมาเปรียบเทียบเลย แล้วก็อาจจะไม่อยากเปลี่ยนอะไรในประเทศนี้ให้เป็นแบบเดียวกับบ้านเกิดอลิสจัง
รู้สึกอยากย้อนกลับไป แล้วก็ทำให้ไม่มีใครเอารูปอนิเมะมาทำเช่นนี้แล้วขายให้เด็กที่ไม่ใช่โอตาคุตั้งแต่แรกจังเลยล่ะเจ้าค่ะ
เพราะหลังจากที่มีคนทำแบบนั้น อลิสจังก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองอีกเลยล่ะเจ้าค่ะ กลายเป็น Pro-japanese ทั้งๆ ที่อลิสจังก็ชอบหลายๆ อย่างในไทยแท้ๆ เช่น ป้ายที่มีอักษรขนาดใหญ่ เสาไฟฟ้าแบบเหลี่ยมที่ติดตั้งง่ายกว่า
แรงดันไฟที่มากกว่า แล้วอลิสจังก็เคยออกแบบรถไฟเองในจินตนาการ แต่อลิสจังก็ทำให้มันสลายไป เป็นรถไฟแบบที่เหมือนกับบ้านเกิดอลิสจังทุกอย่าง
แต่เป็นเพราะว่าอลิสจังหวงรูปอนิเมะมากๆ ยังไงล่ะเจ้าคะ มันเป็นสิ่งที่เป็นกลุ่มเปราะบางมากเลยนะสำหรับอลิสจัง
อลิสจังก็แค่คิดประมาณว่าอลิสจังอยากให้เด็กที่ได้ไปเห็นในสิ่งเดียวกับคนที่นั่น(บ้านเกิดอลิสจัง)เห็น แล้วก็มีจิตใจแบบคนที่บ้านเกิดอลิสจัง
ฉะนั้นอลิสจังจึงพยายามจะเปลี่ยนอะไรหลายๆอยางที่นี่ล่ะเจ้าค่ะ
พอมีการเอารูปอนิเมะแบบนั้นมาใช้แล้วที่นั่นก็จะต้องทิ้งความเป็นตัวของตัวเอง และความเป็นที่อื่นๆ ที่ไม่ใช่บ้านเกิดอลิสจัง กลายเป็นความเป็นบ้านเกิดของอลิสจัง
นี่คือการ Punishment ที่ไปเอารูปแบบนั้นมาจากบ้านเกิดของอลิสจังล่ะเจ้าค่ะ ก็ต้องปรับสภาพแวดล้อมให้เป็น"ที่นั่น"ให้มากที่สุดล่ะเจ้าค่ะ
บางอย่างที่บ้านเกิดของอลิสจัง อลิสจังก็ไม่ได้ชอบ แต่ก็บังคับจิตใจตัวเองให้ชอบนะเจ้าคะ บางอย่างอลิสจังก็ชอบของที่นี่มากกว่า อลิสจังก็ควบคุมจิตใจตัวเองให้ชอบของบ้านเกิดตัวเองมากกว่าล่ะเจ้าค่ะ
ตาของอลิสจังไม่มีแววเลย เหมือนตัวละครที่โดนควบคุมจิตใจอยู่เลยล่ะเจ้าค่ะ
เพราะมีคนเอารูปอนิเมะไปทำแบบนั้นแท้ๆ เลยนะเจ้าคะ