....เพิ่งได้อ่านเรื่อง อิจิเมะ ยาไบ ยัตสึ มาเรื่องก็มีอยู่ว่า...
สาวน้อยนางหนึ่งมีนามว่า ชิโรซากิ ซึ่งชีวิตประจำวันในโรงเรียนของเธอก็คือการถูกกลั่นแกล้ง
และคนที่แกล้งเธอก็เป็นหัวโจกของห้องที่ไม่มีใครกล้าหือที่มีนามว่า นางาจิมะ
ซึ่งการกลั่นแกล้งก็หนักหนาเอาการเช่น มัดเธอไว้ทั้งคืนที่โรงเรียนจนไม่ได้กินข้าวกินน้ำ
แม้กระทั้งห้องน้ำก็ไม่ได้เข้าจนฉี่ราดและให้คนทั้งห้องโหวตคะแนนกดดันให้เธอกินฉี่ของตัวเองเป็นการรับผิดชอบ
แน่นอนว่าคนทั้งห้องต่างก็กลัว นางาจิม่า จนต้องตามน้ำรวมหัวกันกลั่นแกล้ง ชิโรซากิ
แต่ก็มีพ่อหนุ่มคนหนึ่งในห้องที่เริ่มจะทนไม่ได้ เขาได้แต่นึกถึงวันที่ ชิโรซากิ มาเรียนใหม่ๆเป็นสาวน้อยน่ารัก
จนกระทั้งมาโดนรุมกลั่นแกล้งเสียจนจากผมดำสลวยของเธอกลายเป็นสีขาวทั้งหัว
จากนั้นเขาก็รู้สึกละอายใจมากที่ได้แต่ทำเป็นเมินเวลาที่ ชิโรซากิ ถูกกระทำย่ำยี
ซึ่งแม้ลับหลังเขาจะพยายามที่จะแอบไปปลอบใจเธอ แต่พอนึกถึงตอนที่ตัวเองได้แต่นิ่งเฉยก็ไม่สามารถปลอบใจ ชิโรซากิได้
แต่ดูเหมือนหัวโจกอย่าง นางาจิมะ จะรู้ตัวจึงเพิ่มดีกรีการกลั่นแกล้งให้หนักขึ้น
ถึงขั้นให้คนทั้งห้องโหวตให้ ชิโรซากิ เขียนจนหมายลาตายและบีบให้เธอตายๆไปซะ
ทว่าคราวนี้ พ่อยอดคนดี จะไม่ทนอีกแล้ว เขาจึงเป็นคนเดียวที่ไม่โหวตให้ ชิโรซากิ ฆ่าตัวตาย
และตั้งตัวเป็นศัตรูกับ นางาจิมะ ตรงๆเพื่อที่จะยุติการกลั่นแกล้งนี่ซะที
แต่ผลแห่งความดีคือ...หน้าแหก
แน่นอนว่าพ่อคนดีไม่ยอมแพ้เลยตัดสินใจฟ้องครูมันซะเลย
ซึ่งครูก็ทำหน้าที่ครูที่ดีคือถือหลักการไม่หาเหาใส่หัว และแนะนำพ่อคนดีว่าปล่อยๆมันไป ปลงๆซะบ้าง ก็แค่เด็กแหย่กันจะอะไรนักหนา
ชิโรซากิที่ได้ยินครูพูดแบบนั้นก็ได้แต่ก้มหน้ารับสภาพต่อไป...
ซึ่งหลังจากนี้จะเป็นเรื่องที่ผมสะเทือนไตหนักมาก
ช่างน่าสงสารยิ่งนัก
