เพิ่งอ่าน 14 จบ
ความรู้สึกแรกเลยคือเหนื่อย... ตั้งแต่เล่มที่แล้วมา มาเล่มนี้ก็กดดันเสี่ยงตายกันตั้งแต่ต้นเล่มยันจบเล่ม แถมโคตรหนา...
อดีตริว
ว่าจริงอ่านดันมาจิไม่ได้รู้สึกอวยหรือเชียสาวๆในเรื่องอะไรนัก เพราะบทแต่ละคนมันน้อยนิดเหลือเกิน ยิ่งหลังๆรู้สึกว่าฉากที่เรียกว่าเลิพคอมเมดี้ได้นี้แทบจะหาไม่ค่อยได้เลยด้วยซ้ำ
แต่อ่านเล่มนี้แล้วแบบ.... อ. แกเขียนบรรยากาศของเบลกับริวออกมาได้ดูแตกต่างออกไปจากเล่มเก่าๆน่าดู มันไม่ได้มีประเด็นแค่เบลวิ่งเข้าไปเพื่อช่วยเหลือแก้ปัญหาให้สาวอย่างเดียว แต่เหมือนโยนทั้งเบลทั้งริวเข้าไปในโลกส่วนตัวที่มีกันแค่สองคน แล้วความรู้สึกต่างๆมันค่อยๆเพิ่มขึ้นผ่านการเสี่ยงชีวิตต่างๆนาๆในชั้น 37 นั้นล่ะ แล้วดันเขียนอีเวนท์มาดูโรมานซ์จนผิดปกติอีก
อ่านครึ่งแรกรู้สึกซึ้งจนน้ำตาปริ่มๆกับหลายฉาก พอมาถึงครึ่งหลังเจอความอิเคเมงของเบล กับริวกลายเป็นสาวน้อยธรรมดา แถมเปิดโหมดเหมือนราวกับคู่รักกันนี้ ทำเอาลืมครึ่งแรกหมดเลย...