วันนี้ผมมีพลอตเดธโน๊ตมานำเสนอครับ
ตัวละคร :
1.อรุณ - นักศึกษาปี2 พระเอกผู้ถือครองเดธโน๊ต หน้าตาธรรมดา การเรียนกลางๆกีฬาติดดิน
2.คูน - นักเรียน ม.5 น้องชายพระเอก หล่อ เรียนดี กีฬาเก่ง
เนื้อเรื่อง :
โดยอรุณก็คาร์แรคเตอร์ตามที่บอก ฐานะที่บ้านก็กลางๆ พ่อเป็นข้าราชการชั้นผู้น้อย แม่เป็น(อดีต)พนักงานออฟฟิศที่ปัจจุบันเป็นแม่บ้าน(ลาออกตอนพระเอกอยู่ ม.5) แม้ว่าอรุณจะมีอะไรที่ตรงข้ามน้องเกือบทุกประการแต่พ่อแม่ก็รักเท่ากัน
อรุณมักจะฝันร้ายถึงพวกที่เคยรังแกในสมัยมัธยม คนที่รังแกเป็นผู้หญิง เขานึกถึงวันเก่าๆที่เมื่อจะปรึกษาแม่ก็โดนตำหนิว่าอ่อนแอ เรื่องแค่นี้จะยอมทำไม ผู้ชายอะไรมีเรื่องกับผู้หญิง แม่เขาตอนนั้นมักกินยาแก้เครียดประจำเพราะเครียดจากที่ทำงาน พอระบายอารมณ์เรื่องที่โรงเรียนแม่ก็วีนใส่ อย่างดีก็แนะนำไม่ให้ตอบโต้ อยู่เฉยๆนิ่งๆมันจะเลิกสนใจ ซึ่งมันก็ได้ผลแรกๆ นานเข้าก็พัฒนาเป็นการใส่ร้าย โดนใส่ร้ายกลั่นแกล้งว่าโดดบางคาบจนโดนลงโทษ แก้ตัวไปครูไม่เชื่อ พ่อก็แนะนำคล้ายๆกัน และหนักกว่าคือทำงานในเมือง(พวกพระเอก-แม่-น้องอยู่ต่างจังหวัด)เข้ามาแค่เสาร์-อาทิตย์) และคนพ่อเองก็มักสอนให้พระเอกโทษตัวเองก่อนเสมอ อย่างตอนพระเอกขับรถแล้วชนพวกเด็กแว๊นซ์ที่ขี่ย้อนศรมา ขึ้นโรงพักพ่อตบหน้าพระเอกก่อนแล้วให้ขอโทษพวกนั้นซะ
ถึงยังงั้นด้านอื่น พ่อแม่ก็เป็นพ่อแม่ที่ดี แม่หลังออกจากงานก็มีเวลามากขึ้น ไม่วีน ไม่เหวี่ยง มีเหตุผล สวนทางกับพ่อที่ยังทำงานก็เริ่มเหวี่ยงวีนทุกวันเพราะเพื่อนร่วมงานงี่เง่า และเขาก็มีคูน น้องชายคอยช่วยเป็นที่พึ่งทางใจตลอด แม้ว่าโปรไฟล์จะดีกว่าพี่ทุกอย่างแต่ก็พื้นฐานจิตใจเป็นคนดีก็ช่วยได้เยอะ ทั้งคอยกอดเมื่อร้องไห้ พาไปเที่ยวด้วยกันเมื่อว่าง(สมัยที่ทั้งพ่อแม่ยังทำงาน) แม้จะมีป้า(ฝั่งแม่)ช่วยเลี้ยงก็เลี้ยงแบบตามประสาคนยุคเก่าเลยชวนอึดอัด
ปัจจุบันอรุณเข้ามาเรียนมหาลัยในกรุงเทพและพักกับพ่อ พ่อที่เครียดเรื่องงานและมีโรคกระดูกติดตัวก็มักจะเครียดจนเผลอด่าพระเอกเนืองๆ ในโลกภายนอกเขาเห็นความอับปรีย์จัญไรของสังคมนี้หลายอย่าง ทั้งการลักขโมย อาชญากรรมทางเพศ เหยียดเพศ เหยียดหน้าตา การBullyกันทั้งในออนไลน์และชีวิตจริง กระทั่งเจอเดธโน๊ตเข้าเล่มนึง ก็อ่านกฎ กฎก็ตามต้นฉบับในที่หลายๆคนเคยดูนั่นแหละ
แรกๆเขาลองยากับกระเป๋ารถเมล์ที่เขาใช้บริการประจำ เขาเคยคอมเพลนรถเมล์สายนี้ตั้งแต่ช่วงปีแรกๆเรื่องสภาพรถโทรมและขับหวาดเสียว+ประตูเปิดขณะวิ่ง ผลคือโดนพนักงานสายนี้รุมด่าเละ พนักงานส่วนใหญ่ที่ด่าใช้ชื่อจริงเลยลองยาด้วยการเขียนชื่อลงไปใน ดน.ตายด้วยโรคปอด
ผลคือตายคาที่จริง พระเอกแรกๆก็จิตตกแต่ก็ตั้งสติได้ตอนดูข่าวเกี่ยวกับ กปรม คันนั้น ซึ่งก็มีเพจดังขุดคุ้ยประวัติการคอมเมนต์ด่าผู้คอมเพลนเยอะมาก มีป้าคนนึงแค้นมากที่เคยทำลูกเขาพิการเพราะวิ่งเปิดประตูแถมขับหวาดเสียว เคยไปคอมเพลนโดนด่าเหมือนกันก็ออกมาอัดคลิปด่า พระเอกก็เก็บสแปร์เขียนพวกที่เคยด่าคนอื่นๆต่อ ทั้งนี้ก็มีสายอื่นด้วยเพราะบางคนที่ด่าก็เพื่อนพวกนั้นจากสายอื่น เขียนว่าโรคปอด ซึ่งก็เนียนเพราะช่วงนั้นฝุ่น PM.2.5 ระบาดพอดี
หลังจากนั้นพระเอกก็เขียนชื่อพวกที่เคยรังแก สลับไปที่เพื่อนพ่อ อดีตเพื่อนแม่ที่สืบรู้ว่าเป็นคนเอาเปรียบพ่อแม่ขณะที่ทำงานอยู่ เจ้านายเก่าของแม่ที่ฟังความข้างเดียวก็โดน สลับกับพวกอาชญากรที่ออกทีวีด้วยเพื่อขยายขอบข่าย ต่างกับไลท์ที่ไม่อยากเป็นพระเจ้า แต่อยากทำไปเรื่อยๆในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำ แต่ไม่พร่ำเพื่อ จุดประสงค์หลักคือต้องการปกป้องครอบครัวและแก้แค้น แต่ก็ต้องกระจายขอบเขตเพื่อให้เดายาก-สโคปลำบาก เพื่อความแนบเนียน และฆ่าแค่วันละ 1-2 ศพเท่านั้น มีหยุดฆ่าช่วงวันอาทิตย์
ทีนี้ก็เหมือนในต้นฉบับ มีคนตามสืบ แต่ตัวละครเรานิ่งไม่ออกสื่อ สายสืบก็ได้แต่ถอดรหัสไปแบบงงๆ ตัวละครเราก็ใช้ชีวิตธรรมดา สุ่มฆ่าพวกอาชญากรกับเกรียนคีย์บอร์ดไปเรื่อยๆ
ตัดมาที่จุดเปลี่ยน คูนผู้เป็นน้องชายโดนผู้ชายด้วยกันจับไปข่มขืน มีการออกข่าวดังทั้งโซเชี่ยล บางเพจก็เห็นใจ แต่ก็มีไม่น้อยที่เอาไปล้อสนุกปาก น้องพระเอกทั้งอับอายและมีอาการทางจิต กลัวผู้ชายด้วยกันกระทั่งพี่ตัวเองจนต้องลงทุนแต่งหญิงเพื่อเข้าหาน้องได้ด้วยซ้ำ
คราวนี้พระเอกเริ่มเผด็จการณ์มากขึ้น เริ่มคิดว่าคนพวกนี้แค่ฆ่ามันตัวเดียวไม่พอ พวกสนุกปากเอาไปล้อเป็นเรื่องเสียวสนองนี๊ดพวกอดอยากเหมือนสวัสดิการรัฐเข้าไม่ถึง พระเอกใช้วิธีให้มันตายทั้งเป็นก่อนโดยการเขียนชื่อพวกเพื่อนในเฟซทุกคนของพวกสายขำลง DN ก่อน ใครใช้ชื่อปลอมก็สืบหาจนเจอและเขียนลง DN แบบยกโคตรตายตกตามกันทั้งตระกูล โดยจะให้คนที่ล้อเลียนกรณีน้องตัวเองอยู่แบบตายทั้งเป็นก่อน ถ้าฆ่าตัวตายก่อนก็รอด...ถ้ายังไม่ฆ่าตัวตาย พระเอกเองก็จะเป็นคนออกล่ามาทรมานจนตายเอง...ทั้งไอ้ทรชนและพวกสนุกปาก แสดงความร่านบนความทุกข์คนอื่น
แสดงความเห็นได้ครับ เป็นพลอตดิบ
