ดราม่าที่หนักที่สุดของปู่ในเล่ม8คือ...
[spoiler/]
สปอยหนักมาก
[spoiler/]
ความรู้สึกนี้มันยากจะเข้าใจสุดๆครับ ความตายเป็นสิ่งหน้ากลัว แต่การได้คืนมาแบบที่ตัวเองเลิกหวังไปแล้วนั้น
ก็น่ากลัวเช่นกัน ส่วนเรื่องยืนมองคงทำใจได้พอสมควรละครับ เมื่อรู้ว่าจริงๆแล้วซานะไม่ได้เป็นมนุษย์มาตั้งแต่แรกนะ
จริงๆสำหรับเรื่องที่ชุบชีวิตได้หรือเป็นอมตะได้ หลายๆครั้งที่ผมเอาเรื่องพวกนี้มาคิดก็เหมือนอยากจะให้คนรักเป็นอมตะ
แต่ว่านะพอคิดแบบนั้นแล้ว บางครั้งก็เริ่มคิดว่า มันดีจริงเหรอ เพราะคนที่เรารักนั้นมันมีแค่คนสองคนเองเหรอ
เพื่อนสนิท ลูกหลาน หรือแม้แต่คนที่ตัวเองเคยยิ้มให้อย่างดีใจเมื่อเค้าเข้ามาช่วย คนเหล่านี้ก็ต้องจากเราไป
จะให้พวกเค้าเป็นอมตะด้วย แต่แล้วแบบนั้นจะทำให้คนเราเห็นค่าชีวิตอีกหรอก จะยอมทำสิ่งที่ลำบากเพื่อคนอื่นอีกหรือเปล่า
แล้วแบบนั้นมันจะมีค่าอะไร ในเมื่อสิ่งที่มีค่าของมนุษย์คือการกระทำในยามที่ตัวเองยังมีชีวิต แต่กลับเสียมันไป
สุดท้ายแล้วเรื่องแบบนี้ก็ยังทำให้ผมคิดหนักทุกครั้งที่เขียนนิยายแนวๆพวกที่มีพลังอมตะนะ บอกตรงๆว่าเขียนยากจริงๆ
ขนาดบางตัวละครที่ผมเขียนที่เป็นอมตะยังถึงกับแยกตัวออกไปอยู่คนเดียวเพราะทนความเจ็บปวดกับการจากลาไม่ได้เลยครับ
